G20 Seul zirvesi sonrası politik ve iktisadi gelişmeler ve Türkiye

Britanyalı Marksist tarihçi Eric Hobsbawm (2001) 1930’ların bunalımlı yılları hakkında yazdığı yorumunda “Büyük Çöküş'ün yol açtığı felaket ve yönsüzlük duygusunun işadamları, ekonomistler ve politikacılar arasında kitleler arasındaki benzer duygulardan daha büyük” olmasına dikkat çeker. Benzer bir yorum yaşamakta olduğumuz 2010'ların bunalımlı yılları için de yapılabilir. Bugün de bir dizi felaketle boğuşan kitleler, umutsuzluk ve karamsarlık içinde yönlerini kaybetmiş görünmektedirler. Ancak, onlardan daha umutsuz, daha karamsar ve yönlerini daha çok kaybetmiş olanlar aslında “işadamları, ekonomistler ve politikacılar” da olabilir. Güney Kore'nin başkenti Seul'da Kasım 2010’da düzenlenen G20 zirvesinden yansıyan görüntüler birçok farklı açıdan olabileceği gibi bu şekilde de yorumlanabilir. Bu çalışma Seul'de yapılan G20 zirvesi sonrası küresel politik iktisadi gelişmelere bu yaklaşımla alışıldık söylem dışı bir yorum denemesidir. Diğer bir deyişle amacımız, var olan bazı sorulara yanıt vermek değil, daha önce sorulmadığını düşündüğümüz bazı yeni sorular sormaktır. Sorularımızı, ABD Merkez Bankasının Seul zirvesinden az önce başlattığı İkinci Nicel Kolaylaştırma, ABD Başkanı Obama’nın Seul’de yaptığı açıklamalar, Uluslararası Para Fonunun Şubat 2010’dan beri yükselen piyasa ülkelerine yaptığı sermaye denetimi çağrıları, Türkiye Cumhuriyeti Yönetiminin bu çağrılara verdiği yanıtlar ve Seul zirvesini izleyen bir ay süresince gözleyebildiğimiz benzeri gelişmeleri irdeleyerek sormaya çalışıyoruz. Temel savımız, Seul sonrasında son otuz yıldır finans sektörünü önceleyen iktisat politikalarının bırakıldığı ve artık reel sektörü önceleyen devlet politikalarına geçilmiş olan yeni bir dönemin başladığıdır. Ancak, bu yeni politikaların artık miadını doldurmuş Keynesciliğe bir geri dönüş olamayacağını ve geçilenin zaman içerisinde kendisini tanımlayacağını savunuyoruz.