İfadeyi sunmak: iletişim olarak sanatın dili

Bireyin sanatla olan ilişkisi her ne boyutta gerçekleşiyorsa gerçekleşsin sanatın tam olarak ne anlama geldiğine dair kişisel sorgulamalar büyük ölçüde cevapsız kalmaktadır. Gerek sanat alanında çalışan teorisyenler gerekse sanatın bizzat uygulayıcıları konumunda olan sanatçılar, genellikle sanatı aslında sanatın ne olmadığı üzerinden tartışmayı kolaycı bir tavır olarak tercih edebilmektedirler. Tanımlamaya dair var olan belirsizlikler sebebiyle sanatın ortak bir zeminde yalın ve geniş çapta kabul görecek bir açıklamaya sahip olabilmesi oldukça zor gözükmektedir. Elbette bu durum sanatın sahip olduğu en önemli karakteristik özellikleri olan olabildiğince özgür ve bağımsız olma hallerine olumlu yönde hizmet etmektedir. Bir bakış açısı sanatı söz konusu eserin biçimsel özellikleri üzerinden değerlendirebilmekteyken bir başka bakış açı ise eserin fikir içerikli yapısallığına önem atfetmektedir. Bu farklı bakış açıları, sanat dünyasının zenginliğine ve çeşitliliğine katkıda bulunarak çok sayıda yorum ve analize olanak sağlamaktadır. Sonuçta sanatın karmaşıklığı katı tanımlara meydan okuyabilmekte ve hem uygulayıcılar hem de izleyiciler arasında süregelen araştırma ve tartışmaları teşvik edebilmektedir. Sanatın içinde bulunduğu söz konusu tanımsızlık hali içinden çıkılmaz bir durum gibi gözükse de bu belirsizliği bertaraf edecek yöntemlerden biri sanatın eser özelinde içinde bulunduğu koşullar ve bağlamlar dahilinde ele alınmasıdır. Bu sayede izleyiciler, sanatçı üzerindeki tarihsel, kültürel ve kişisel etkileri inceleyerek sanat eserinin kastettiği anlamı daha derinlemesine algılayabilmektedirler. Dolayısıyla, yüzeysel sayılabilecek seviyedeki yorumların ötesine geçilmesine ve sanatın daha incelikli bir şekilde değerlendirilmesine olanak tanınması mümkün hale gelecektir.