Mevsimsiz masal

Article and a setting view of my solo exhibition "Seasonless". ...İçerisini yalnızca duvarlarda açılmış yatay dikdörtgen deliklerden gelen ışık aydınlatıyor. Yapının duvarları kalın. Geçmiş bir dönemden kalma. Duvarların dili olsaydı eski barındırdıklarının kim olduğunu ve niçin burada kaldıklarını söylerlerdi. İçerisi, öyle çok ta aydınlık değil. Işıkla beraber ara ara hafif, ara ara sert sıcak bir hava, serinlik giriyor bu dikdörtgen deliklerden. Hava içeriye siniyor nefes aldırıyor, ışık iç duvarları yıkıyor, loşluğu boyuyor. Kokular üst üste bindikçe, renkler birbirini kovaladıkça taşlar kendi üzerinden yuvarlandıkça, mürekkepler birbirine bulandıkça, etrafta kâğıtlar uçuştukça, odada asılı kalıyorlar. Vücutlar, bazen apokaliptik (yıkım sonrası, afet sonrası, sevişme sonrası beden), bazen huzur veren, bazen se sıkışıklık (tükenmiş) hissettiren şeylere hazırlar mı? Yoksa dışarısı o değişken peyzaj, içimizdeki kabuğumuzun altında yaşayan bir mahlûk mu? (bağırsaklar, bağırmasaklar) Ayakta durmuş, parmaklarının ucunda dikilmiş, çözümü ararken, uçsuz bucaksız diyarlarda düşüncelerin, görsellerin serbest seyrindeyken, bakışları ufukta bir şeyler seçmeye çalışırken: “çıkalım mı?” dedi. Sessizlik bozuldu (...)